piątek, 3 grudnia 2010

Dzieci to Nasz Skarb

Edukacja przede wszystkim zaczyna się oraz od najmłodszych lat ma miejsce w domu. Psychologia określa to w takiej kolejności i w taki sposób, że odżywianie, stymulacja i rozwój ludzkiego mózgu, a później nauka formułują i ukierunkowują człowieka.

Slogan „Dzieci to nasz skarb” jest nie tylko prawdziwy i oczywisty, ale najistotniejszy. Jest on nie do przecenienia. Jest nawet istotniejszy dla społeczeństw niż dla jednostek, które je budują. W naturze zwierzęta dbają o potomstwo i przekazują mu całą swoją wiedzę też tylko po to, aby cały gatunek miał jak największe szanse na przetrwanie w ewolucyjnym wyścigu. Dzieci to fundament i podstawowy blok budulcowy społeczeństw i narodów. Bez świadomego, prawidłowego wychowywania i kształcenia dzieci żadne znane nam społecznie i ekonomicznie zaawansowane państwo nie mogłoby funkcjonować, tak jak to dzisiaj robi.

Ponieważ jakie dzieci, takie społeczeństwo – i odwrotnie, to musimy wziąć sobie do serca o wiele więcej niż „parę” poniższych zasad i pewników:

Nie upokarzaj dziecka, bo ono, tak jak ty, ma silne poczucie własnej godności.
Staraj się nie stosować metod, których sam byś nie akceptował.
Pozwalaj dziecku dokonywać wyboru, kiedy tylko jest to możliwe.
Jeśli zachowałeś się niewłaściwie wobec dziecka, przeproś je i wytłumacz się – nie bój się utraty autorytetu, bo dziecko i tak wie, kiedy popełniasz błędy.
Nigdy nie mów źle o dziecku, szczególnie w obecności innych osób.
Nie mów: „Zrobisz to, bo tak chcę” – jeżeli musisz czegoś zabronić, zawsze to uzasadnij.
Jeżeli wydajesz dziecku nawet najprostsze polecenia, staraj się nie stawiać go niżej, odnosząc się do niego z góry, a raczej proś o pomoc, za którą wypada także podziękować.
Nie musisz za wszelką cenę być konsekwentny i solidaryzować się z innymi dorosłymi przeciw dziecku, jeśli wiesz, że nie mają racji, a dziecku dzieje się krzywda.
Gdy nie wiesz, jak postąpić, pomyśl, jak ty byś się poczuł, gdybyś był na jego miejscu.
Staraj się być adwokatem własnego dziecka.
Jeżeli żyje ono w atmosferze krytyki, uczy się potępiać.
Jeśli doświadcza wrogości, uczy się agresji.
Jeżeli dziecko musi znosić kpiny, uczy się nieśmiałości.
Gdy jest zawstydzone, uczy się poczucia winy.
Jeżeli żyje w atmosferze zachęty i wsparcia, uczy się nadziei i wiary w siebie.
Jeśli żyje w atmosferze tolerancji, uczy się szacunku.
Jeżeli dziecko jest akceptowane i chwalone, uczy się doceniać innych za to, kim są.
Jeśli dziecko żyje w atmosferze uczciwości, uczy się sprawiedliwości.
Jeżeli żyje w atmosferze bezpieczeństwa, uczy się ufności.
Jeśli dziecko żyje w atmosferze aprobaty i uznania, uczy się własnej wartości oraz polubi siebie. Jeżeli żyje w klimacie akceptacji, przyjaźni i miłości, uczy się znajdować dobro i miłość w świecie oraz dawać je i przyjmować.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz